werkmotivatie

Werkmotivatie verwijst naar de psychologische processen waardoor werknemers gemotiveerd raken om hun werk zo te verrichten dat ze gestelde doelen benaderen en volhouden. Het omvat de richting van het werkgedrag, de intensiteit van inspanning en de duur waarmee men gemotiveerd blijft. In de praktijk onderscheiden onderzoekers vaak intrinsieke motivatoren (intrinsieke voldoening, interesse, zingeving) en extrinsieke motivatoren (beloningen, erkenning, carrièreperspectief).

Verschillende theoretische stromingen helpen inzicht te geven in wat motivatie voor werk beïnvloedt. De verwachtingstheorie van Vroom stelt dat motivatie afhankelijk is van de verwachting dat inzet leidt tot prestaties en dat die prestaties leiden tot beloningen. Taakontwerp (Hackman & Oldham) beklemtoont kernkenmerken van het werk zoals autonomie, taakidentiteit, taaksignificantie en directe feedback. De zelfdeterminatietheorie (Deci & Ryan) benadrukt de behoefte aan autonomie, competentie en verbondenheid. Doelstellingstheorie (Locke & Latham) onderstreept de rol van duidelijke, uitdagende doelen en feedback.

Factoren die werkmotivatie beïnvloeden zijn onder meer de aard van het werk (autonomie, variatie, betekenis), belonings- en beoordelingssystemen, leiderschap en sociale ondersteuning, werk-privébalans en mogelijkheden voor professionele groei. Organisatiestructuur en cultuur spelen eveneens een rol.

Motivatie kan worden gemeten met enquêtes, en indicatoren zoals betrokkenheid, verloop, ziekteverzuim en prestaties kunnen hieruit afgeleid worden. Praktische toepassing richt zich op het ontwerpen van banen (taakverrijking, taakwisseling, job crafting), het vergroten van autonomie en feedback, erkenning en loopbaanontwikkeling, en het bevorderen van een ondersteunende werkomgeving.