vingerafdrukken

Vingerafdrukken zijn de Patronen van huidlijnen op de vingertoppen. Ze bestaan uit opeenvolgende lijnen die verschillende kenmerken vormen. De patronen ontstaan tijdens de foetale ontwikkeling en blijven meestal onveranderd gedurende het hele leven, waardoor ze geschikt zijn voor identificatie.

Er wordt meestal gesproken van drie hoofdpatronen: lussen, krullen en bogen. Lussen nemen een traject waarbij de lijnen terugkeren naar de zijlijn; krullen vormen compacte, vaak gesloten patronen; bogen lopen over de vingertop met een eenvoudige op- of neerwaartse beweging. Daaronder bevinden zich talloze subtiele kenmerken, zogenaamde minutiae, zoals eindpunten van lijnen of vertakkingen. De specifieke combinatie van tientallen minutiae maakt identiteitsvaststelling mogelijk.

Vingerafdrukken worden verzameld door inktafdrukken of via live scan (elektronische scans). Moderne forensische systemen vergelijken prints automatisch met opgeslagen databanken (AFIS, NGI). Identificatie is doorgaans probabilistisch en vereist deskundige beoordeling; de betrouwbaarheid hangt af van de kwaliteit van de afdruk en de volledigheid ervan.

Toepassingen omvatten politiewerk, grenscontrole en achtergrondonderzoeken. Vingerafdrukken dienen als een krachtige ondersteunende bewijslijn, maar leveren zelden een enkel doorslaggevend bewijsstuk; conclusies hangen af van context en deskundigheid.

Historisch gezien werden vingerafdrukken in de late 19e eeuw systematisch ingezet voor identificatie. Belangrijke bijdragen kwamen van Francis Galton en Juan Vucetich; in veel rechtsstelsels werd het oudere Bertillonage-systeem geleidelijk vervangen door vingerafdrukken.