verliescomponent

Verliescomponent is een term uit de natuur- en technische vakgebieden die verwijst naar een component of modelgedeelte dat energie omzet in vormen die niet bedoeld zijn voor opslag, meestal als warmte. Het geeft aan waar in een systeem verliezen optreden en wordt gebruikt om het gedrag realistischer te modelleren.

In elektrische circuits is een verliescomponent doorgaans een weerstand. In een ideale resonante LC-tank kan een verliescomponent worden toegevoegd als een weerstand in serie of parallel om de demping van oscillaties te modelleren. Verliezen kunnen ook optreden in condensatoren en spoelen, bijvoorbeeld door weerstand of door complexe impedantie die het verliesgedrag beschrijft. Vaak wordt hiervoor de verliesfactor tan δ of een complexe impedantie gebruikt.

In mechanische systemen functioneert een verliescomponent als een demper (dashpot) die trillingsenergie omzet in warmte, waardoor trillingen afnemen. In de akoestiek en materiaalkunde treden verliezen op door viscousiteit, thermische dissipatie of plastische processen; deze verliezen kunnen worden gemodelleerd met dempingscoëfficiënten of als impedanties in het model.

Het begrip is belangrijk voor het bepalen van kwaliteit, frequentierespons en stabiliteit van systemen. Een lage verliescomponent (hoge Q-factor) betekent relatief weinig dissipatie en langere oscillaties, terwijl een hoge verliescomponent snelle demping oplevert. Bij systeemevaluatie spelen concepten zoals verliesfactor, tan δ en complexe modulus of permittiviteit een rol om het dissipatieve gedrag te kwantificeren.

Zie ook: dissipatief element, demper, weerstand, impedantie, verliesfactor.