verblijfstijdverdeling

Verblijfstijdverdeling, ook wel lengte van verblijf genoemd, is de waarschijnlijkheidsverdeling van de duur van een verblijf in een zorginstelling, meestal uitgedrukt in dagen. In de ziekenhuiszorg beschrijft zij hoe lang patiënten gemiddeld in het ziekenhuis blijven tot ontslag, transfer of overlijden. De verdeling is doorgaans scheef, met een mediaan die lager ligt dan het gemiddelde en een lange staart door enkele lange verblijven. De specifieke vorm varieert afhankelijk van diagnose, behandeling, leeftijd, comorbiditeit en zorginstelling.

Data voor verblijfstijdverdeling komen uit operationele registraties en elektronische patiëntendossiers. Verantwoord gebruik vereist aandacht voor censurering (patiënten die nog in zorg zijn bij de meetmomenten), inconsistenties in registraties en veranderingen in zorgpraktijken over de tijd. Analytisch worden vaak technieken uit de survivalanalyse toegepast, zoals de Kaplan-Meier-schatter en centrale tendensmetingen (mediaan, percentielen). Parametrische modellen zoals gamma, lognormaal en Weibull geven een beschrijvende structuur en maken extrapolatie mogelijk. Bij keuzes tussen ontslag, overlijden en transfer kunnen competing risks en multi-state modellen worden gebruikt.

Toepassingen van de Verblijfstijdverdeling zijn onder meer capaciteit- en bedbezettingsplanning, personeelsallocatie, begroting en kostenberekening, evenals benchmarking tussen afdelingen en instellingen. Ze ondersteunen beleidsanalyse, bijvoorbeeld bij verplichtingen rondom doorstroming en optimalisatie van discharge-planning. Houdingen en interpretaties moeten rekening houden met tijds- en settingvariabiliteit, en met mogelijke kwaliteits- en registratiefouten.

Zie ook: lengte van verblijf, bedbezetting, doorstroom in zorg.