skeletspiervezels

Skeletspiervezels zijn langgerekte, veelkernige cellen die samen skeletspieren vormen. Ze ontstaan door fusie van myoblasten tijdens de embryonale ontwikkeling en zijn onderverdeeld in fascikels die omgeven zijn door bindweefsel. Skeletspiervezels worden vrijwillig bewogen via motorneuronale aansturing en bevatten diverse structuren die contractie mogelijk maken, waaronder myofibrillen die zijn opgebouwd uit sarcomeren.

Structuur en metabolisme kenmerken de vezeltypes. Binnenin bevatten skeletspiervezels myofibrillen met filamenten van actine en myosine, georganiseerd in sarcomeren. Het sarcoplasmatisch reticulum en T-tubuli spelen een cruciale rol bij calciumhantering en prikkeling. Vezels bevatten varying aantallen mitochondriën en myoglobine, wat hun capaciteit voor aerobe versus anaerobe energieproductie beïnvloed. Zuurstofrijkere vezels hebben meer mitochondriën en capillairen.

Typen skeletspiervezels worden doorgaans onderverdeeld in Type I (langzaam, oxidatief) en Type II (snelle vezels). Type II wordt verder onderverdeeld in IIa (snelle oxidatief-glycolytische) en IIx (snelle glycolytische). Bij mensen is er geen duidelijke Type IIb; IIx-vezels klinken als de snelste, maar kunnen in de loop van training veranderen naar IIa. De verdeling van vezeltypes verschilt tussen individuen en kan worden beïnvloed door genetica, training en leeftijd.

Functie en training. Type I-vezels leveren lange, betrouwbare inspanningen (bijv. houdingsbewaking), terwijl Type II-vezels snelle kracht leveren maar sneller vermoeien. Training kan de spieruithoudingsvermogen vergroten door oxidatieve capaciteit te verhogen, terwijl krachttraining spiermassa en kracht vergroot en de eigenschappen van IIx- naar IIa-vezels kan verschuiven. Met veroudering verandert de vezeldistributie en neemt de spiermassa af, wat bijdraagt aan sarcopenie.