referentieinterval

Een referentieinterval, in de klinische chemie en de laboratoriumdiagnostiek, is het bereik van waarden dat als normaal wordt beschouwd voor een gedefinieerde gezonde populatie. Het wordt gebruikt om een labresultaat te interpreteren en vast te stellen of het buiten het normale bereik ligt.

Een referentieinterval wordt meestal bepaald door metingen bij een representatieve groep gezonde personen en weergegeven als de 2,5e en 97,5e percentiel, oftewel het centrale 95% interval. Soms wordt een parametrische benadering gebruikt wanneer de data normaal verdeeld zijn; bij kleinere steekproeven is een non-parametrische methode gebruikelijk. Het interval kan gespecificeerd zijn voor subgroepen zoals geslacht, leeftijd of andere factoren (bijv. zwangerschap, etniciteit) en kan ook variëren per analytemethode of laboratorium.

Belangrijke factoren die het interval beïnvloeden zijn pre-analytische factoren (inname van medicatie, vasten, tijdstip van de dag), analytische factoren (methode, kalibratie) en biologische variatie van de persoon. Daarom kiezen laboratoria ervoor om hun eigen referentieintervallen op te zetten of over te nemen uit betrouwbare publicaties, met verificatie in hun eigen populatie. Richtlijnen zoals CLSI EP28-A3c beschrijven procedures voor het bepalen, verifiëren en onderhouden van referentieintervallen.

Een referentieinterval dient ter ondersteuning van interpretatie; een waarde buiten het interval betekent niet automatisch ziekte. Het oordeel blijft afhankelijk van klinische context, herhaling van de test en de algehele toestand van de patiënt. Het verschilt van klinische beslissingsdrempels of cut-offs die bepalen of behandeling of aanvullende diagnostiek nodig is.