pittingscorrosie

Pittingscorrosie is een lokale vorm van corrosie waarbij op het oppervlak kleine, diepe putjes ontstaan. Deze putjes kunnen de structurele integriteit raken zonder dat er veel algemene materiaalverkleuring optreedt. Pitting vormt zich vooral in omgevingen met agressieve ionen, met name chloride-ionen, terwijl een passieve laag op het oppervlak aanwezig is.

Mechanisme: pitting start bij een lokale doorbraak van de passieve film op een defecte plek of onvolkomenheid. Chloride-ionen verstoren de passieve laag en beperken repassivatie, waardoor een pit ontstaat die dieper kan groeien. De pitgroei hangt af van factoren zoals temperatuur, pH en chlorideconcentratie, en er is meestal een kritisch pitpotentiaal waarbij de groei versnelt. Pitten kunnen zich onder afzettingen of in crevices ontwikkelen, waardoor detectie bemoeilijkt.

Materiaal en omgevingen: pittingscorrosie treft vooral roestvast staal (bijv. typen 304 en 316), aluminiumlegeringen en sommige koperlegeringen in chloridehoudende omgevingen, zoals zeewater, zoute damp of badwater. Het wordt vaak gezien in waterbehandelingsinstallaties, opslag en transport van olie en gas, koelwatersystemen en scheeps- of mariene toepassingen.

Detectie en gevolgen: tekenen aan het oppervlak zijn vaak beperkt, waardoor pits eerst achteraf duidelijk worden. Inspecties omvatten visuele controle, metallografische analyse en elektrochemische tests zoals potentiodynamische polarisatie om de gevoeligheid voor pitting te beoordelen. Pitting is gevaarlijk omdat het kan leiden tot snelle penetratie en falen bij gering massaverlies.

Preventie en mitigatie: maatregelen richten zich op materialen met hoge pitting-resistentie (hoge PREN), ontwerp dat crevices beperkt, en betrouwbare beschermende coatings of passivatiebehandelingen. Beheersing van chlorideconcentraties, pH en oxidatieniveaus in systemen, plus onderhoud en reiniging, verminderen het pitgroei. Cathodische bescherming kan helpen, mits correct toegepast.