overflowinkontinens

Overflowincontinentie, ook wel overflowinkontinens genoemd, is een urinair probleem waarbij iemand onvrijwillig urine verliest doordat de blaas niet volledig kan legen. Hierdoor raakt de blaas overvol en kan urine in kleine hoeveelheden druppelen of lekken, vaak in combinatie met een zwakke urinestroom, aandrang om te plassen en een constante drukgevoel.

Oorzaken zijn vaak gerelateerd aan obstructie of aan detrusor-onderactiviteit. Obstructie van de urinestroom kan optreden door goedaardige prostaatvergroting of urethrale stricturen. Sensitisering of verlamming van zenuwbanen door aandoeningen zoals diabetes, dwarslaesie, beroerte of multiple sclerose kan leiden tot een onvermogen van de blaas om volledig te ledigen. Daarnaast kan detrusor underactivity voorkomen na langdurige retentie of door medicatie die de blaascontractie remt.

Symptomen zijn meestal dribbelen van urine, een zwakke of moeitevolle urinestraal, het gevoel van onvolledig legen van de blaas en soms nocturnie. De klachten kunnen tijdelijk variëren afhankelijk van het onderliggende probleem en de behandeling.

Diagnose omvat medische geschiedenis en lichamelijk onderzoek, gevolgd door uro-neurologische beoordeling en blaasfunctietesten. Een scan van de postvoid-residu (PVR) of urineonderzoek kan de aanwezigheid van overmatige blaasinhoud en urineweginfecties aantonen. Soms zijn beeldvorming of cystoscopie nodig om obstructie uit te sluiten.

Behandeling richt zich op het onderliggende probleem en kan bestaan uit behandeling van obstructie (bij BPH: medicatie zoals alfa-blokkers of chirurgie), en/of het gebruik van clean intermittent catheterisatie of andere blaasontladingstechnieken. Training van de blaas, beheer van onderliggende aandoeningen en preventie van urinair inefficiëntie spelen eveneens een rol. De prognose varieert afhankelijk van de oorzaak en de tijdige behandeling.