ondergronding

Ondergronding is het proces waarbij elektrische installaties en apparatuur worden verbonden met de aarde om een gemeenschappelijke referentiepotentiaal te vormen en een lage impedantiepath te bieden voor foutstromen. Het doel is veiligheid: bij inschakelen van een defect kan stroom snel afvloeien naar de aarde, waardoor elektrische schokken en schade aan personen en apparatuur beperkt blijven. Daarnaast draagt ondergronding bij aan een stabieler spanningsniveau en betere EMC-prestaties.

Er bestaan verschillende vormen en toepassingen van ondergronding. De belangrijkste zijn beschermingsaarding (PE), die is bedoeld om bij een fout de installatie snel af te schakelen, en functionele aardingssystemen (FE), die als referentie en stabilisatie dienen voor elektronische systemen. Ook equipotentiaalverbindingen zorgen ervoor dat verschillende delen van een installatie dezelfde elektrische potentiaal hebben. In veel systemen werken ondergronding en aardingsnet samen met de hoofd- en lokale aarding.

Een ondergrondingssysteem omvat doorgaans aardingselektroden (zoals aardstaven of aardingsplaten), een aardingsnetwerk of aardingsleiding en verbindingen met de hoofdbeveiligingsaarding. Het doel is een lage aardweerstand te bereiken zodat bij een storing voldoende foutstroom kan optreden. De exacte uitvoering hangt af van de lokale regelgeving, installatie- en netspanning, en de bodemgesteldheid.

Regelgeving en praktijk worden in Nederland meestal beschreven in normen zoals NEN 1010 en EN 60364, met aanvullende eisen voor aardweerstand en meetmethoden. Periodieke inspectie en onderhoud, inclusief meting van aardweerstand, zijn gebruikelijk om continue veiligheid te waarborgen.

Kortom, ondergronding vormt een fundamenteel element van elektrische veiligheid en betrouwbare werking van installaties, door een veilige afvoerroute voor foutstromen te verschaffen en referentiepotentialen te bieden.