netverzwaring

Netverzwaring is een begrip uit de netwerktheorie en -engineering dat het proces beschrijft waarbij een netwerk in sterkte, capaciteit of veerkracht toeneemt. In het Nederlands wordt het soms omschreven als de versterking of verzwaring van een netwerk, bijvoorbeeld door extra redundantie, hogere bandbreedte of verbeterde routing. De term is niet overal strikt gedefinieerd en komt in diverse vakgebieden voor, zoals telecommunicatie, computer- en energienetwerken, en studies naar sociale netwerken.

Mechanismen die tot netverzwaring kunnen leiden zijn onder meer de toevoeging van redundante routes en knooppunten, vergroting van bandbreedte en capaciteit, en het inzetten van betrouwbaardere hardware. Verder spelen dynamische routing en load balancing, failover-technieken, caching en contentdistributie, en robuuste beheer- en operationele procedures een rol bij het versnellen van herstel na storingen en het verbeteren van algehele prestaties.

Beoordeling van netverzwaring gebeurt met metrieken zoals robuustheidsindex, connectiviteit, redundantiegraad, gemiddelde padenlengte, en operationele metrics als MTBF (mean time between failures) en MTTR (mean time to repair). Ook capaciteit per link en knoop kan worden meegenomen om de kwaliteit van de netversterking te kwantificeren.

Toepassingen van netverzwaring liggen vooral in het ontwerp en beheer van veerkrachtige telecom- en computernetwerken, infrastructuren zoals energienetten en transportnetwerken, en in studies naar sociale netwerken om groeitrends en afhankelijkheden in kaart te brengen. Kritische kanttekeningen betreffen de hogere kosten en complexiteit die bij toegenomen redundantie ontstaan, en het risico van onderbenutte capaciteit bij lage belasting.

Zie ook netwerktopologie, redundantie, robuustheid.