longkanker

Longkanker is een verzamelnaam voor kanker die ontstaat in de longen. Het is wereldwijd een van de meest dodelijke vormen van kanker en veroorzaakt veel sterfgevallen. De twee belangrijkste histologische typen zijn niet-kleincellige longkanker (NSCLC) en kleincellige longkanker (SCLC). Vaak wordt de diagnose pas in een gevorderd stadium gesteld.

Roken is de belangrijkste risicofactor voor longkanker, maar ook blootstelling aan radon, asbest en andere kankerverwekkende stoffen, luchtverontreiniging en een familiegeschiedenis kunnen het risico verhogen.

Veel voorkomende klachten zijn aanhoudende hoest, bloed ophoesten, kortademigheid, pijn op de borst, heesheid, gewichtsverlies en vermoeidheid. Soms bestaan er symptomen door uitzaaiingen of paraneoplastische verschijnselen.

Diagnose gebeurt met beeldvorming zoals röntgenfoto's en CT-scans, gevolgd door een weefselonderzoek (biopsie) ter bevestiging. De ziekte wordt geclassificeerd volgens TNM-stadiëring (tumor, lymfeklieren, metastasen) en histologie (NSCLC of SCLC).

Behandeling hangt af van het type en de fase. Lokale NSCLC kan vaak operatief verwijderd worden of met radiotherapie, eventueel gevolgd door adjuvante behandeling. Geavanceerde ziekte wordt meestal systemisch behandeld met chemotherapie, gerichte therapie bij specifieke mutaties en/of immunotherapie, soms in combinatie met bestraling. SCLC krijgt meestal chemotherapie en bestraling, met speciale overwegingen voor preventieve craniale bestraling.

De prognose varieert sterk per stadium; vroeg opgespoorde tumoren hebben betere overlevingskansen dan gevorderde. Preventie richt zich op stoppen met roken, vermijden van rook en stofblootstelling, radonreductie en verbetering van de luchtkwaliteit. Screening met lage-dose CT kan bij hoogrisico personen sterfte aan longkanker verminderen.