investeringsactiviteit

Investeringsactiviteit is het gezamenlijke patroon van investeringsuitgaven door ondernemingen, huishoudens en de overheid met het doel kapitaalgoederen en intellectueel eigendom te verwerven die de productie van goederen en diensten op lange termijn mogelijk maken. In macro-economische termen draagt investeringsactiviteit bij aan de groei van de kapitaalstock en aan de productiecapaciteit van de economie.

Binnen de nationale rekeningen wordt investeringen meestal gemeten als gross fixed capital formation (GFCF). Dit omvat uitgaven aan vaste activa zoals machines, gebouwen, transportmiddelen, software en in sommige definities ook veranderingen in voorraden en in het geval van intellectueel kapitaal R&D. Subcategorieën bestaan naar sector en activumtype (bedrijfsinvesteringen, woningbouw, overheidsinvesteringen).

Belangrijke factoren die investeringsactiviteit bepalen zijn onder meer het verwachte rendement van investeringen, financieringsvoorwaarden, rentestanden, economische vooruitzichten, fiscale stimuleringsmaatregelen en regelgeving. Technologische ontwikkelingen, productiviteitsgroei en depreciation spelen ook een rol in beslissingen.

De mate van investeringsactiviteit wordt gemeten als absolute uitgaven en als aandeel van het BBP. Data komen uit nationale accounts, en vergelijkingen worden vaak gemaakt door instellingen als CBS, OECD en IMF.

Effecten: hogere investeringen vergroten de kapitaalstock en kunnen productiviteit en lange-termijngroei verhogen, maar vereisen tijd en kunnen afhankelijk zijn van financiering en marktvraag. Beleidsmaatregelen die investeringen stimuleren omvatten infrastructuuruitgaven, subsidie- en belastingprikkels, en maatregelen die het investeringsklimaat verbeteren.