inslagsdensitet

Inslagsdensiteit is een term uit de planeet- en ruimtelijke wetenschappen die de frequentie aangeeft waarmee op een oppervlak inslagen plaatsvinden. Het geeft aan hoeveel inslagen er plaatsvinden per oppervlakte-eenheid per tijdseenheid, meestal uitgedrukt als inslagen per km² per jaar, of als cumulerende waarde per Myr per km². De maat is een indicatie van de blootstelling aan bombardement door meteorieten en andere projectielen en is nauw verbonden met de crateringgeschiedenis en de ouderdom van een oppervlak.

Berekening en gegevensbron

Inslagsdensiteit kan worden afgeleid uit kratertelling. Door het tellen van kraters boven een bepaalde diameter op een nauwkeurig kaartgebied met oppervlakte A en over een tijdsperiode t, is de inslagsdensiteit I = N / (A t), waarbij N het aantal gedetecteerde kraters is. Voor betekenisvolle vergelijkingen wordt vaak gekozen voor kraters boven een drempeldiameter waarbij detectie en behoud betrouwbaar zijn. Oplopende modellen van impactflux en ernst van impacts helpen om de verwachte inslagsdensiteit over tijd te beschrijven, vooral bij studiedata van verschillende planeten en manen.

Toepassingen

Een belangrijke toepassing is het dateren van oppervlakken via kratertelling: hoe hoger de inslagsdensiteit en hoe groter de kraterfijnverdeling, des te ouder (of anderszins blootgestelde) het oppervlak. Daarnaast wordt inslagsdensiteit gebruikt bij het testen van hypotheses over bombardementsbewijzen in het vroegste zonnestelsel, bij vergelijking van verschillende regio's op een hemellichaam en bij het evalueren van ruimtelijke variaties in impactflux. Ruimtevaartoperaties maken gebruik van inslagsdensiteit om inslagrisico’s voor landingspunten en oppervlakken te evalueren.

(Beperkingen)

Observatie en detectie zijn niet volledig ondeelbaar. Verwering, geologische activiteit, erosie en vermeende secundaire kraters kunnen de telling beïnvloeden. Regionale variaties in de impactflux en onzekerheden in kraterchronologie zijn eveneens van belang bij interpretatie.