geurtraining

Geurtraining, ook wel olfactoire training genoemd, is een gerichte rehabilitatie voor het verbeteren van de reukfunctie. Het richt zich op mensen met olfactoire stoornissen zoals hyposmie of anosmie, bijvoorbeeld na een virale infectie, bij obstructie van de neusholte of na een hoofdletsel. Het uitgangspunt is dat regelmatige, gerichte geurstimulus de reukzenuw en betrokken hersengebieden kan prikkelen en adaptatie kan verminderen.

Een veelvoorkomende aanpak omvat vier geuren uit verschillende categorieën (bijvoorbeeld roos, citroen, kruidnagel, eucalyptus). De geuren worden ongeveer 5-10 seconden geproefd, met korte pauzes, twee keer per dag. De training duurt doorgaans enkele maanden (meestal 3-6 maanden). Sommige protocollen wisselen de geuren elke 4-6 weken om gewenning te voorkomen. Klinische kits en tests, zoals Sniffin’ Sticks, worden vaak gebruikt voor evaluatie en begeleiding.

Effectiviteit blijkt bij veel mensen met postvirale reukstoornissen, waaronder na COVID-19, enige verbetering te geven in geurdetectie, -discriminatie en -herkenning. De mate van verbetering varieert; jongere patiënten en wie vroeg begonnen hebben doorgaans betere uitkomsten. Geurtraining is doorgaans veilig en relatief goedkoop, maar biedt geen garantie en werkt mogelijk minder bij ernstige oorzaken van reukverlies.

Historisch werd geurtraining in de vroege 2000s onderzocht en in 2009 door onderzoekers zoals Thomas Hummel gepresenteerd als een werkbare rehabilitatie voor reukstoornissen. Het concept bouwt voort op ideeën over neuroplasticiteit van het olfactorische systeem en wordt vaak toegepast in otorinolaryngologie, zowel klinisch als thuis.