geluidskaarten

Geluidskaarten zijn geografische representaties van omgevingsgeluid in een gebied. Ze combineren meetgegevens met geluidmodellen om de verspreiding van geluid te visualiseren en te kwantificeren waar mensen hinder ondervinden. Doel is inzicht geven in geluidsniveaus, de bevolkingsblootstelling en waar maatregelen nodig kunnen zijn.

De kaarten gebruiken vaak geluidmetriek zoals Leq (gemiddeld geluidsniveau), Lden (dag- en avond- plus nachtbelasting met een weging) of Lnight (nachtsniveau). Voor specifieke sectoren, zoals verkeer, luchtvaart of industrie, kunnen sectorale kaarten worden opgesteld. Naast verwachtingmodellen worden soms ook metingen gebruikt om de kaart te valideren en bij te stellen.

Data en methoden komen uit verschillende bronnen: verkeersvolumes en snelheden, vliegtuigenroutes, industriële activiteiten, bouw- en bouwplaatsgeluid, en topografische kenmerken. Een veelgebruikte methode is een Europese standaard voor geluidmeting en -modellering, CNOSSOS-EU, die wordt toegepast in combinatie met lokale gegevens. Regelmatig worden kaarten bijgewerkt om ontwikkelingen in transport en bebouwing te weerspiegelen.

Juridisch kader en openbaarmaking: in de Europese Unie verplicht de Richtlijn Omgevingsgeluid (2002/49/EC) lidstaten om geluidkaarten te maken voor grote stedelijke gebieden, hoofdwegen, spoorlijnen en luchthavens en om deze periodiek te updaten. De resultaten worden doorgaans publiek toegankelijk gemaakt en vormen de basis voor geluidsactiesplannen en ruimtelijke besluitvorming.

Toepassingen en beperkingen: geluidskaarten informeren ruimtelijke planning, infrastructuurontwerp en mitigatiebeleid (bijv. aanleg van geluidschermen, snelheidsbeperkingen, behuizingplanning). Ze geven echter onzekerheden door modelkeuzes, datakwaliteit en veranderende omstandigheden, en vereisen regelmatige actualisatie.