omgevingsgeluid

Omgevingsgeluid is het geluid in de leefomgeving dat voortkomt uit menselijke activiteiten en de geluidsbelasting op mensen in woon-, werk- en recreatiegebieden beïnvloedt. Het begrip wordt gebruikt in milieuregulering en ruimtelijke planning en verwijst naar de geluidsniveau’s die mensen waarnemen in de omgeving, vaak buiten maar ook via het gebouw.

Metingen en indicatoren van omgevingsgeluid gebeuren met behulp van geluidsniveau-indicatoren zoals LAeq,T (het gemiddeld geluidsniveau over een periode T) en Lden (een dag-avond-nachtwaarde die ’s avonds en ’s nachts extra meetelt). Voor kaarten en ruimtelijke afwegingen wordt gewerkt met geluidskaarten die de verwachte belasting op specifieke locaties laten zien. In indoor situaties geldt vaak aanvullende aandacht voor hoe binnenshuis de belasting aanvoelt.

De belangrijkste bronnen van omgevingsgeluid zijn verkeer (auto- en vrachtverkeer, trein- en metroverkeer), luchtvaart, industrie en bouwactiviteiten, evenals evenementen en recreatieve activiteiten. In stedelijke gebieden leveren verkeer en transport de grootste bijdrage aan de geluidsbelasting, terwijl rustige landelijke gebieden andere Geluidsniveaus kennen.

Effecten van langdurige blootstelling aan omgevingsgeluid omvatten slaapverstoring, hinder en stress, met mogelijk negatieve gevolgen voor de gezondheid en de kwaliteit van leven. Daarom speelt omgevingsgeluid een centrale rol in ruimtelijke ordening, woningbouw en milieu- en volksgezondheidsbeleid.

Beleid en regelgeving komen samen in Europese en nationale kaders. De EU werkt met de Environmental Noise Directive voor geluidskaarten en actieplannen; in Nederland wordt geluidsbeleid vormgegeven via de Wet geluidhinder en bijbehorende regelgeving, waarbij lokale overheden normen en maatregelen vaststellen voor nieuwe ontwikkelingen en bestaande situaties.