geluidsniveaus

Geluidsniveaus verwijzen naar de geluidsdruk die iemand ontvangt op een bepaalde locatie en tijd. In de meeste toepassingen worden geluidsniveaus uitgedrukt in decibel (dB), vaak met de A-gewogen schaal dB(A) om de gevoeligheid van het menselijk oor bij verschillende frequenties te corrigeren.

Bij de beoordeling van geluid worden meetwaarden zoals Leq (equivalent continuous sound level), Lmax (maximum geluidsdruk op een meetpunt) en, voor langere periodes, de dag–avond–nacht-normen (Lden of Ldn) gebruikt. Leq geeft het gemiddelde akoestische energie-inhoud over de meetperiode, Lmax geeft het hoogste gemeten niveau aan, en Lden/Ldn geven een beeld van geluidbelasting over een jaar met extra piekpunten in avond en nacht.

Overzicht: in de milieuwetgeving en arbeidsomstandigheden bestaan normen en richtlijnen die maximale geluidsniveaus bepalen afhankelijk van de omgeving (woongebied, bedrijfsfunctie) en tijdstip (dag, avond, nacht). Meetresultaten worden vaak gerapporteerd in dB(A) en gebruikt voor vergunningen, planning en handhaving.

Interpretatie: omdat decibels een logaritmische schaal gebruiken, een toename van circa 10 dB wordt doorgaans als een duidelijke toename in geluidssterkte ervaren, terwijl een toename van ongeveer 3 dB vaak net waarneembaar is voor mensen.

Voorbeelden van geluidsniveaus: een fluistering bevindt zich rond 20–30 dB(A), normale conversatie ongeveer 60 dB(A), en verkeer op een drukke weg 70–85 dB(A) afhankelijk van afstand en omgeving.