geluidsdruk

Geluidsdruk is de fluctuatie van de atmosferische druk die door geluidsgolven wordt veroorzaakt en daardoor drukvariaties oplevert ten opzichte van de stille omgeving. In de praktijk wordt geluidsdruk vaak uitgedrukt in Pascal (Pa) of, vooral bij metingen, in decibel geluiddrukniveau (dB SPL).

De decibel SPL is gebaseerd op een referentiedruk van 20 micro Pascal (µPa). De relatie luidt Lp = 20 log10(p/p0), waarbij p0 = 20 µPa. Een geluid met p = p0 heeft 0 dB SPL; 94 dB SPL komt overeen met een druk van ongeveer 0,02 Pa. Geluidsdrukmetingen gebeuren met een microfoon in een geluidmeter en geven een indicatie van hoe sterk het geluid in de ruimte aanwezig is.

Voor menselijke waarneming wordt vaak de A-gewogen SPL gebruikt (dB(A)), omdat de gehoorrespons niet gelijk is over alle frequenties. Daarnaast hangt de interpretatie van geluid af van de frequentie-inhoud, afstand tot de geluidsbron en akoestische omgeving, waarmee zowel p als SPL kunnen variëren zonder dat de perceptie exact lineair meegaat.

Geluidsdruk is verschillend van geluidsintensiteit; de intensiteit I is proportioneel aan p^2 en de akoestische impedantie van de lucht. SPL geeft daarmee aan hoeveel iemand het geluid ervaart, maar niet direct de totale energie die in de ruimte aanwezig is.

Toepassingen en normen: langdurige blootstelling aan hoge SPL kan gehoorschade veroorzaken. Arbeidsnormen stellen vaak limieten aan dagelijkse blootstelling (bijv. circa 85 dB(A) als gemiddelde) en begrenzen pieken. Meetomstandigheden zoals nabijheidsafstand, reflecties en wind beïnvloeden metingen en vereisen vaak kalibratie met een referentie geluidsdruk (1 kHz, 94 dB SPL).