fijnstofemissies

Fijnstofemissies verwijzen naar de uitstoot van fijn stof in de atmosfeer, met name deeltjes die kleiner zijn dan 10 micrometer (PM10) en 2,5 micrometer (PM2.5). Deze deeltjes kunnen lang in de lucht blijven hangen en diep in de longen doordringen zodra mensen ademen. De gezondheidsrisico’s hangen af van de grootte, de chemische samenstelling en de duur van de blootstelling; langdurige blootstelling wordt in verband gebracht met hart- en vaatziekten, longaandoeningen en prematuur overlijden.

Belangrijkste bronnen van fijnstof zijn menselijke activiteiten, waaronder verkeer (met name dieselvoertuigen en slijtage aan remmen en banden), industriële verbranding en productie, elektriciteitscentrales, bouw- en sloopwerkzaamheden, landbouwactiviteiten en opslag- en stofvrije technieken. Natuurlijke bronnen zoals bosbranden, woestijnstof en zandstormen kunnen eveneens bijdragen aan fijnstofemissies.

De aanwezigheid van fijn stof heeft zowel gezondheids- als milieu-impact. Naast directe gezondheidsrisico’s kunnen hogere concentraties PM leiden tot verminderde luchtkwaliteit, irritatie van ogen en luchtwegen en verminderde zichtbaarheid. Ecologisch kan depositie van stof sensorische schade aan planten veroorzaken en bijdragen aan verzuring en eutrofiëring van ecosystemen.

Meet- en regelgeving: in de Europese Unie bestaan richtlijnen en grenswaarden voor PM10 en PM2.5. Lidstaten houden meetnetten bij en voeren monitoring uit via nationale wetgeving. Emissies worden gereguleerd met beleidsinstrumenten en maatregelen die gericht zijn op vermindering in diverse sectoren, waaronder verkeer, industrie en energie.

Beheer en mitigatie: relevante maatregelen omvatten schoner vervoer en emissiestormen, inzet van filtratie en afzuiging in industriële processen, vochtbeheer en stofreductie bij bouw- en sloopwerk, en stedelijk beleid zoals lage-emissiezones en groenvoorzieningen om stofophoping te beperken.