fenvegetatie

Fenvegetatie verwijst naar de plantengemeenschappen die voorkomen in fennen, natte, mineraalrijke tot licht alkalische wetlands die gevoed worden door ondergronds water. Kenmerkend voor fennen is een waterstand die langdurig hoog blijft, een bodem die zåt nat en vaak organisch is maar minder zuur dan in venen, en een geleidelijke tot sterke variatie in vocht- en nutriëntenniveau. Hierdoor ontstaan verschillende fen habitats, van open graslanden en kruidenrijke velden tot riet- en zeggen-rijke randen langs beken en venige gebieden.

De plantengemeenschappen in fennen bestaan hoofdzakelijk uit dichtbij elkaar staande riet- en zeggesoorten (zoals Phragmites en Carex), grassen en rietachtigen (zoals Calamagrostis en Juncus), en een rijker kruidengeslacht, met soortspecifieke planten die vaak afhankelijk zijn van de minerale, neutrale tot basische waterkwaliteit. In zuurdere, minder minerale fennen zijn Sphagnum-mos- en andere mosvegetaties doorgaans aanweziger, terwijl calcereuze of alkalische fennen een meer diverse en bloemrijke flora kunnen dragen, waaronder verschillende zeldzamere kruidachtige soorten en in opzichten bijzondere orchideeën in kenmerkende fenweide-achtige habitats.

Ecologisch gezien functioneren fennen als hoge-productieve maar kwetsbare wetlands. Hydrologie en nutriëntenstatus sturen de samenstelling van de vegetatie; verstoring van de waterbalans door drainage, bodemdaling of eutrofiëring kan leiden tot krimp of verschuiving naar rietlanden en minder diverse it vegetatie. Conservatie- en herstelmaatregelen richten zich op hydrologieherstel, het beperken van nutrientenaanvoer en het voorkomen van invasieve soorten, zodat fenvegetatie zich kan handhaven of herstellen.

Fenvegetatie is regionaal verspreid in gematigde klimaten en komt voor in diverse Europese en noordelijke wetlands, waarbij de specifieke samenstelling sterk afhangt van waterkwaliteit, grondwaterinput en lokale bodem- en hydrologische omstandigheden.