exposuremodellen

Exposuremodellen zijn computationele instrumenten die de blootstelling van mensen aan verontreinigende stoffen proberen te kwantificeren door meerdere blootstellingroutes te combineren. Ze dienen als hulpmiddel bij risicobeoordeling en beleidsbesluitvorming en leveren geschatte dagelijkse innames of doses die voortkomen uit omgevingsconcentraties, gedrag en tijdsbesteding.

Een model bevat doorgaans input over blootstellingsroutes (inademing, inname via voedsel en dermaal contact), concentraties in de omgeving, eigenschappen van de stof en haar fate in lucht, water en bodem, activiteitenniveaus en contactoppervlakken, en factoren zoals absorptie en lichaamsgewicht. Modellen kunnen deterministisch zijn (puntwaarden) of probabilistisch (verdeling via Monte Carlo), en ze kunnen statisch of dynamisch zijn (tijdsafhankelijk).

Structuur en output: externe blootstelling wordt berekend als uitgangspunt; soms wordt een koppeling gemaakt met interne dosismodellen om de biologische blootstelling te schatten. Uitvoer kan bestaan uit mg/kg-dag, dagelijkse inname of risicowaarden zoals de hazard quotient. Toepassingsgebieden zijn onder meer milieu- en voedselveiligheid, arbeidssituaties en consumentenproducten.

Beperkingen en onzekerheden spelen een grote rol: gegevenskwaliteit, vereenvoudigde aannames en populatieverschillen beïnvloeden resultaten; validatie tegen biomonitoringsdata en gevoeligheidsanalyses zijn gangbaar om onzekerheden te karakteriseren.

Exposuremodellen vormen een brug tussen milieuwetenschappen en volksgezondheid en zijn essentieel voor het beoordelen van mogelijke risico’s en het plannen van blootstellingvermindering.