omgevingsconcentraties

Omgevingsconcentraties verwijzen naar de hoeveelheid van een chemische stof die in een omgevingsmedium op een bepaald plek en op een bepaald moment aanwezig is. Veelvoorkomende media zijn lucht, water en bodem. Deze concentraties vormen de belangrijkste input voor blootstellings- en risicobeoordelingen, omdat ze aangeven welke blootstelling mensen en ecosystemen kunnen ondervinden via ademhaling, consumptie van water of voedsel, en contact met bodem.

De omgevingsconcentraties worden verkregen uit milieumonitoring, gestationeerde meetnetten of door modellering. Metingen leveren actuele waarden op evenals trends over tijd, terwijl modellen inzake verspreiding, afbraak en sorptie helpen om concentraties op locaties of in perioden waar geen meting beschikbaar is te schatten. De betrouwbare bepaling vereist representatieve bemonstering en expliciete aannames over ruimte en tijd.

Per medium worden verschillende eenheden gebruikt. In de lucht worden concentraties uitgedrukt in microgrammen per kubieke meter (µg/m3); in water in microgrammen per liter (µg/L) of milligrammen per liter (mg/L); en in bodem in milligrammen per kilogram (mg/kg). Omgevingsconcentraties kunnen achtergrondwaarden zijn of sterk beïnvloed worden door lokale emissies, meteorologie, afbraak en gebieden van blootstelling.

In risicobeoordelingen worden omgevingsconcentraties vaak vergeleken met milieukwaliteitsnormen of met scenario’s zoals de Predicted Environmental Concentration (PEC) in verhouding tot de Predicted No-Effect Concentration (PNEC). Ze dragen bij aan beslissingen over beheer en maatregelen ter bescherming van mens en milieu. Parallels met regelgeving en beleidsdoelstellingen bepalen welke waarden als acceptabel gelden.