drukinkt

Drukinkt is een vloeibaar of semi-vloeibaar materiaal dat wordt gebruikt om afbeeldingen en tekst op een substraat af te drukken. Het doel is een levendige, hechtende en duurzame laag te vormen op materiaal zoals papier, kunststof, textiel of metaal. Een drukinkt bestaat uit drie kernonderdelen: kleurdrager (pigmenten of kleurstoffen), een bindmiddel (hars of polymeren) dat de deeltjes aan het oppervlak laat hechten, en een oplosmiddel of carrier waaruit de vloeistof bestaat. Aanvullende additieven verbeteren eigenschappen zoals glans, vloei, stabiliteit en droogtijd.

Er zijn verschillende categorieën drukinkt afhankelijk van het drukproces en het gebruikte medium. Solventgebaseerde of olieachtige inkten gebruiken oplosmiddelen die verdampen of reageren om te drogen. Watergedragen inkten gebruiken water als oplosmiddel en worden veel toegepast bij offset, flexografie en digitale print. UV-verdurende inkten bevatten monomeren die bij blootstelling aan UV-licht uitharden tot een harde film.

Wat kleur betreft onderscheidt men pigmentinkt, met fijn verdeelde pigmentdeeltjes die doorgaans de beste kleurstabiliteit en waterbestendigheid biedt, en dye- of kleurstoffeninkt, die heldere kleuren kan geven maar minder bestand is tegen licht en water. Binnen printtechnieken bestaan aparte families zoals offsetinkt, flexo-, zeefdruk- en inkjetinkt, elk met specifieke formuleringen voor viscositeit, droogtijd en hechting op verschillende substraten.

De keuze van drukinkt is afhankelijk van het substraat, de gewenste duurzaamheid, milieu- en veiligheidsnormen en kosten. Milieuaspecten spelen een rol: traditioneel solventgebaseerde inkten hebben hogere VOC-emissies dan watergedragen of UV-inkt. Regelgeving beperkt vaak bepaalde oplosmiddelen en stimuleert schonere technologieën en recyclingsystemen.