kleurstabiliteit

Kleurstabiliteit is de mate waarin de kleur van een materiaal ongewijzigd blijft bij blootstelling aan omgevingsinvloeden zoals licht, warmte en vocht. Het is een belangrijk kenmerk voor textiel, kunststof, verven en coatings, omdat kleuren kunnen vervagen, verschuiven of veranderen onder invloed van externe factoren.

Factoren die kleurstabiliteit beïnvloeden zijn onder meer de aard van pigmenten en kleurstoffen, het type bindmiddel en afwerking, en de blootstelling aan UV- en zichtbaar licht. Daarnaast spelen temperatuur, vochtigheid, zuurstof, pH, oplosmiddelen en migratie van kleurstoffen een rol. Fotochemische reacties, oxidatie en hydrolyse dragen ook bij aan veroudering, evenals mechanische slijtage en wrijving in het gebruik.

Metingen van kleurstabiliteit gebeuren doorgaans via kleurvastheidstests en spectrofotometrie, waarbij DeltaE-waarden worden berekend die de perceptuele verandering van kleur aangeven. Toepassingsgebieden kennen diverse testcategorieën, zoals lichtfastheid, was- of reinigingsvastheid, wrijfvastheid en vocht- of zouthygiëne, afhankelijk van de toepassing en de omgeving.

Standaards voor kleurvastheid worden toegepast volgens ISO- en ASTM-normen die procedures beschrijven voor kleurvastheid bij licht, wassen en wrijven. Resultaten worden vaak gerapporteerd als DeltaE-waarden en classificaties van perceptie, zodat vergelijkingen tussen materials en producties mogelijk zijn.

Verbetering van kleurstabiliteit kan worden bereikt door het kiezen van stabiele pigmenten of kleurstoffen, het toepassen van UV-absorbers en hinderlijke aminestabilisatoren (HALS), en door geschikte bindmiddelen en beschermende coatings te gebruiken. Over het algemeen zijn anorganische pigmenten vaak stabieler dan organische pigmenten, en kleurstoffen minder stabiel dan pigmenten in veel toepassingen.

Toepassingen van hoogwaardige kleurstabiliteit zijn onder meer auto‑ en bouwcoatings, buitentoepassingen zoals gevels, textiel met lange levensduur en kunststofproducten.