dekompressioonhaigus

Decompressieziekte, ook bekend als dekompressiehaigus, ontstaat wanneer iemand onder verhoogde druk verkeert (bijvoorbeeld tijdens een diepte-duik) en daarna te snel naar minder druk terugkeert. Door snelle decompressie komen opgelost stikstofbellen in bloed en weefsels terecht, wat cellen kan beschadigen en de bloedcirculatie kan verstoren.

Symptomen variëren en worden meestal onderverdeeld in twee typen. Type I omvat pijn in spieren en gewrichten, zwelling, huiduitslag en jeuk. Type II betreft ernstigere neurologische of cardiorespiratoire verschijnselen, zoals gevoelloosheid of zwakte in ledematen, duizeligheid, verwardheid, pijn op de borst en kortademigheid.

De diagnose is in de eerste plaats klinisch en gebaseerd op recente blootstelling aan verhoogde druk, zoals een duik of drukwerk onder water. Beeldvorming is niet altijd vereist. Bij verdenking wordt vaak onmiddellijk hyperbare zuurstoftherapie gestart en wordt gereageerd op recompressie in een hyperbare kamer.

Behandeling bestaat uit het toedienen van 100% zuurstof, pijnstilling en hydratatie. De definitieve en meest effectieve behandeling is recompressie met hyperbare zuurstoftherapie, waardoor de gevormde gasbellen krimpen en de weefsels worden afgebakend. Hoe sneller behandeling start, hoe beter de kans op volledige genezing.

Preventie draait om juiste decompressieplanning: duiktabellen of duikcomputers volgen, geleidelijke opstijgingen en veiligheidsstops, en voldoende hersteltijd tussen duiken. Vermijd vliegen binnen 12 tot 24 uur na een duik, afhankelijk van profiel. Goede hydratatie en matig alcoholgebruik kunnen ondersteunen. Prognose bij tijdige behandeling is meestal gunstig; ernstige gevallen kunnen blijvende klachten achterlaten.