verdenking

Verdenking is een zelfstandig naamwoord in het Nederlands dat verwijst naar de opvatting of overtuiging dat iemand mogelijk betrokken is bij een feit of misdrijf. Een verdenking is doorgaans gebaseerd op aanwijzingen of feiten die onvoldoende bewijs van schuld leveren, zodat de betrokken persoon nog niet is veroordeeld.

In juridische context kan verdenking een voorlopige status betekenen: autoriteiten onderzoeken de zaak en spreken van iemand die “onder verdenking” staat of van verdenking van een bepaald feit. De formulering wordt veelvuldig gebruikt in officiële en journalistieke taal. Verdenking impliceert geen bewezen schuld en laat het recht op onschuldpresumptie en het recht op verdediging intact.

Etymologie en betekenis: de term komt uit het samengestelde ver- prefix en denking (gerelateerd aan denken of overweging). Het idee van verdenking is het overwegen of overdenken van de mogelijkheid dat iemand schuldig is, op basis van voorlopige signalen in plaats van definitief bewijs.

Gebruik en nuance: in media en openbaar debat kan verdenking al leiden tot reputatieschade, terwijl de juridische status niet hetzelfde is als schuld. De term wordt daarom zorgvuldig gebruikt om aan te geven dat er sprake is van een vermoeden, zonder oordeel over schuld.

Zie ook: verdachte, beschuldiging, bewijs, onschuldpresumptie.