collateralafspraken

Collateralafspraken zijn contractuele afspraken die vastleggen welke zekerheden een partij bij een transactie verstrekt of behoudt om de uitvoering van verplichtingen te waarborgen en het kredietrisico te verminderen. Ze worden veel toegepast bij secured lending, securitisatie, en bij derivatenhandel waarbij partijen collateral aan elkaar toewijzen of bewaren.

De afspraken beschrijven onder meer welk type onderpand kan dienen als zekerheid (bijvoorbeeld contanten, effecten, of onroerend goed), hoe de waarde van het onderpand wordt vastgesteld, en welke haircuts of marge van toepassing zijn. Ook worden de criteria voor onderpandwaardigheid, de procedure voor ruil of vervanging (substitution), en de controle- en bewaartermijnen bepaald. Daarnaast behandelen collateralafspraken aspecten als toezicht en bewaarcondities, eventuele rendementsbepalingen over contanten in het onderpand, en wie verantwoordelijk is voor operationele kosten.

Enforcement- en insolvabiliteit: bij betalings- of performance-default kunnen partijen het onderpand vrijgeven of gebruiken om openstaande vorderingen te verminderen. Ook worden meestal nettingafspraken en cross-default- of cross-collateralization-regelingen geregeld. Tendens in de markt is strengere risicobeoordeling en duidelijke processen voor waardering, dispute handling en snelle liquidatie.

Context en juridisch kader: collateralafspraken worden vaak uitgevoerd middels standaarddocumenten zoals een ISDA Master Agreement met een Credit Support Annex voor derivaten of leen-/leningovereenkomsten. In EU- en internationale context spelen regelgeving zoals EMIR en Basel III een rol bij de vereisten voor collateralisering en segregatie van onderpand. De specifieke keuzes hangen af van de aard van de transactie, de betrokken partijen en de toepasselijke wetgeving.