cardiofunctie

Cardiofunctie verwijst naar het vermogen van het hart om bloed te pompen en zo de bloedcirculatie te handhaven. Het omvat de systolische functie (hartkamers samentrekken en bloed in de slagaders pompen) en de diastolische functie (hartkamers vullen tussen de slagen). Belangrijke variabelen zijn hartritme, slagvolume en hartminuutvolume.

De hartminuutvolume wordt bepaald door preload (vulling), afterload (weerstand waartegen het hart pompt) en contractiliteit (intrinsieke krumphaard). De ejection fraction geeft het aandeel bloed aan dat tijdens systole uit het hart wordt gepompt; normaal circa 50–70%.

Om cardiofunctie te beoordelen wordt meestal echocardiografie gebruikt; aanvullende beeldvorming omvat MRI of CT. Bloedtesten zoals BNP of NT-proBNP helpen bij verdenking op hartfalen. ECG en, indien nodig, invasieve metingen zoals rechterhartkatheterisatie kunnen aanvullende informatie geven over functies en drukomstandigheden.

Klinisch is cardiofunctie cruciaal voor tissue perfusie. Een verminderde cardiofunctie kan leiden tot kortademigheid, vermoeidheid en vochtretentie. Aandoeningen die de cardiofunctie beïnvloeden zijn onder meer hartfalen (met verlaagde of behouden ejection fraction, HFrEF/HFpEF), valvulair ziekte, cardiomyopathie en congenitale afwijkingen. Factoren zoals leeftijd, hypertensie, diabetes en obesitas kunnen de functie negatief beïnvloeden.

Beheer is afhankelijk van de oorzaak en omvat vaak medicatie (bijv. ACE-remmers, bètablokkers, diuretica), leefstijl, revalidatie en, indien nodig, apparaattherapie. Regelmatige monitoring en follow-up zijn essentieel om veranderingen in cardiofunctie tijdig te herkennen en te behandelen.