buikligging

Buikligging, of liggend op de buik, is een houding waarbij iemand op de buik ligt met het gezicht naar beneden gericht. De tegenovergestelde houdingen zijn rugligging (op de rug) en zijligging (op een zijde). In technische en medische context wordt buikligging vaak gebruikt om de houding van het lichaam te beschrijven en te onderscheiden van andere ligposities.

In de gezondheidszorg heeft buikligging verschillende toepassingen. Bij baby’s en jonge kinderen is tummy time, het bewust tijd op de buik doorbrengen terwijl het kind onder toezicht is, bedoeld om de nek- en rompspieren te versterken en de motorische ontwikkeling te stimuleren (bijvoorbeeld het kunnen optillen van het hoofd en later rollen). Voor volwassenen kan buikligging door fysiotherapeuten worden ingezet om bepaalde spiergroepen te belasten of om rugpijn te verlichten, maar het kan ook ongemak veroorzaken bij mensen met nek- of rugklachten of ademhalingsproblemen. In slaapaanbevelingen wordt buikligging meestal afgeraden voor babies vanwege verhoogd risico op wiegendood (SIDS); voor gezonde volwassenen geldt dat de gewenste slaaphouding afhankelijk is van klachten en comfort.

Veiligheids- en praktische overwegingen zijn cruciaal. Bij baby’s moeten tummy time-sessies kort beginnen en geleidelijk worden uitgebreid, altijd onder toezicht en op een stevige, vlakke ondergrond zonder losse kussens of zachte beddelen die verstikking kunnen veroorzaken. Voor volwassenen geldt dat buikligging mogelijk druk op de wervelkolom en de nek geeft; mensen met rug- of ademhalingsproblemen doen dit alleen na overleg met een zorgverlener en binnen hun comfortgrenzen.

Samengevat is buikligging een veelgebruikte ligpositie in zowel zorg als dagelijks leven, met specifieke richtlijnen voor veiligheid en ontwikkeling afhankelijk van de leeftijd en de medische context.