afzettingszones

Afzettingszones zijn geologische zones waarin sedimenten of chemische precipitaten zich onder invloed van transport- en depositiesprocessen afzetten. Ze ontstaan door de accumulatie van materiaal dat wordt aangevoerd door water, wind of ijs, of door directe chemische neerslag in een omgeving. De zones vormen samen met andere gesteentelagen de stratigrafie van een gebied en geven inzicht in de voorgeschiedenis van de aardkorst.

Afzettingszones kunnen worden ingedeeld volgens het type afzetting: klastisch (sedimenten zoals zand, klei, silt en grind); chemisch (evaporieten zoals zout en gips); en organisch (veen en koolhoudende afzettingen). Ze komen voor in verschillende depositiesmilieus, zoals rivieren en delta’s, meren, ondiepe en diepe zeeën, koraalriffen, woestijn- en duinzones, en evaporietbekkens. De karakteristieke facies en sedimentaire structuren (bijvoorbeeld gelaagdheid, cross-bedding, fossielinhoud) geven aanwijzingen over de omgeving van afzetting op het moment van depositie.

Factoren als energie van het transportsysteem, waterdiepte, saliniteit, stromingspatronen, klimaat en tektonische bewegingen bepalen welke afzettingszones zich ontwikkelen en hoe ze later veranderen door diagenese en lithificatie. In de plein-gebieds- en exploratiegeologie zijn afzettingszones belangrijk voor het begrijpen van porositeit en doorlatendheid, bijvoorbeeld voor waterbronnen of hydrocarbonaal reservoirs, maar ook voor bouwmaterialen en bodems.

Samengevat verwijzen afzettingszones naar delen van sedimentaire basissen waar specifieke depositiescondities hebben geleid tot karakteristieke sedimentaire facies, fossielen en structuur, waardoor ze inzicht geven in de voorgeschiedenis en potentieel van een gebied.