Suikersinname

Suikersinname verwijst naar de hoeveelheid suiker die iemand in een bepaalde periode via voeding en dranken consumeert. In voedingswetenschap wordt vaak onderscheid gemaakt tussen totale suikers en vrije suikers (ook wel toegevoegde suikers genoemd). Vrije suikers omvatten alle monosachariden en disachariden die aan voedsel of dranken zijn toegevoegd, plus suikers die van nature voorkomen in honing, siroop, vruchtensappen en vruchtensapconcentraten. Totale suikers omvatten alle suikers in een product, inclusief de natuurlijke suikers uit fruit en zuivel.

Gezondheidsimpact van een hoge suikersinname is in veel onderzoeken aangetoond. Een hogere inname wordt geassocieerd met cariës en gewichtstoename, en er is bewijs voor een verhoogd risico op metabole aandoeningen zoals type 2 diabetes en hart- en vaatziekten. De effecten hangen af van het totale eetpatroon en de totale energie-inname, maar gericht verminderen van vrije suikers kan gunstig zijn voor zowel gewicht als lange termijn gezondheid.

Aanbevelingen en regelgeving variëren per land, maar internationaal adviseren organisaties zoals de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) dat vrije suikers minder dan 10% van de totale energie-inname moeten uitmaken, bij voorkeur minder dan 5% voor extra gezondheidsvoordelen. Voor een volwassene met circa 2000 kcal per dag betekent dit ongeveer 25 gram vrije suikers (5%) tot 50 gram (10%). Voeding en dranken met veel vrije suikers dragen vaak disproportioneel bij aan de inname.

Meting en monitoring van suikersinname gebeurt doorgaans via voedingsregistraties, zoals 24-uurs herinneringen of voedselfrequentievragenlijsten. Interpretatie is complex door onderrapportage en variatie in voedselinname. Beleidsmaatregelen richten zich op etikettering, regelgeving rondom suikerhoudende dranken en bevordering van reformulering van productportfolio.