Referentiestandaarden

Referentiestandaarden, ook wel normatieve verwijzingen genoemd, zijn normen die in een andere norm expliciet worden genoemd als vereiste of uitgangspunt. Ze vormen daarmee een integraal onderdeel van de norm en bepalen welke externe normen en methoden verplicht zijn om aan die norm te voldoen. Door referentiestandaarden te gebruiken ontstaat duidelijkheid, interoperabiliteit en een consistente basis voor beoordeling.

Doel en rol: referentiestandaarden dienen om afstemming en harmonisatie te bevorderen en te voorkomen dat elke norm eigen, onafhankelijke eisen opstelt. In de referenties staan vaak definities, testmethoden, prestatie-eisen of beoordelingscriteria die vereist zijn voor conformiteit.

Structuur en beheer: in de meeste normen staat onder een sectie met de titel Normatieve verwijzingen een lijst van referentiestandaarden. Daarbij wordt meestal vermeld welke editie of versie geldt. Als een referentiestandaard wordt herzien, kan dat invloed hebben op de conformiteit van de refererende norm; veel normen schrijven voor dat gebruikers de meest actuele relevante editie volgen tenzij anders is aangegeven.

Conformiteit en toepassing: om aan de norm te voldoen moeten ook de referentiestandaarden worden gevolgd. Dit kan betekenen dat tests, documentatie en certificering volgens die referenties vereist zijn en dat de resultaten van die referenties samen met de eigen beoordeling worden toegepast.

Context en toepassingsgebieden: referentiestandaarden komen veel voor in sectoren zoals bouw, productie, veiligheid, milieumanagement en IT-beveiliging. Ze ondersteunen transparantie, traceerbaarheid en internationale compatibiliteit doordat meerdere partijen op dezelfde basis werken.