Recidiefkansen

Recidiefkansen verwijst naar de waarschijnlijkheid dat een persoon die een straf of maatregel heeft afgerond binnen een afgesproken opvolgperiode opnieuw een strafbaar feit pleegt. In criminologie en justitiebeleid worden deze kansen gebruikt om de effectiviteit van toezicht, behandeling en re-integratie te evalueren en te vergelijken.

Deze kansen worden beïnvloed door persoonsgebonden en omgevingsfactoren. Jongeren en mannen vertonen in onderzoek vaak hogere recidivekansen, net als een langere criminele geschiedenis en de aard van het delict. Daarnaast spelen huisvesting, werkgelegenheid, sociale steun, familiecontact, verslaving en psychische aandoeningen een rol. De kwaliteit van begeleiding, de beschikbaarheid van behandeling en de ondersteuning bij re-integratie beïnvloeden ook de uitkomsten.

Recidiefkansen worden meestal gemeten met administratieve data van politie, justitie en gevangenissen. De kans wordt vaak uitgedrukt als een percentage van personen die binnen de opvolgperiode opnieuw een strafbaar feit pleegt. Opvolgperioden van twee, drie of vijf jaar komen vaak voor. Risicobeoordelingsinstrumenten zoals LSI-R en HCR-20 worden gebruikt om risico’s in kaart te brengen en gerichte interventies te plannen.

Het voorspellen van recidive blijft onzeker en kan afhankelijk zijn van definities, data en context. Modellen kunnen biases bevatten en leiden tot stigmatisering. Dynamische factoren en beleidswijzigingen beïnvloeden uitkomsten.

In beleid en praktijk worden recidiefkansen gebruikt om toezicht, detentie en re-integratie te sturen. Interventies omvatten nazorg, huisvesting, arbeidstraining en cognitief-gedragstherapeutische programma's, vaak gecombineerd met sociale ondersteuning en monitoring.

Hoewel cijfers per jurisdictie verschillen, biedt het begrip recidiefkansen een raamwerk om rehabilitatie te volgen en beleid waar nodig aan te passen.