Plasmabiochemische

Plasmabiochemische onderzoekt de biochemische kenmerken van bloedplasma, de vloeistofcomponent van bloed waar cellen niet in aanwezig zijn. Het omvat de identificatie en quantificatie van opgeloste metabolieten, eiwitten, lipiden en andere moleculen die in plasma voorkomen, evenals de onderliggende biochemische processen die deze bestanddelen reguleren. De term wordt vooral gebruikt in klinische chemie en biomedisch onderzoek om het plasma-milieu als analytebron te beschrijven.

Belangrijkste categorieën van plasmabiochemische analyten omvatten elektrolyten zoals natrium, kalium en chloride; glucose; ureum en creatinine; bilirubine; hormonen; lipiden (totaal cholesterol, HDL, LDL, triglyceriden); en plasma-eiwitten zoals albumine en immunoglobulinen. Daarnaast worden lever- en nierfunctietesten, ontstekingsmarkers en metabolieten zoals aminozuren en vitaminen gemeten. De waarden geven inzicht in voedingstoestand, metabole functies, orgaangezondheid en ziekteprocessen.

Toepassingen omvatten diagnostische screening, monitoren van behandeling, en onderzoek naar pathofysiologie. In klinische settingen leveren plasmabiochemische metingen data voor onder andere lever- en nierziekten, endocriene stoornissen, hart- en vaatziekten en ontstekingsziekten. In onderzoek wordt plasmabiochemie gebruikt bij proteomica en metabolomica om biomarkers te identificeren en biochemische netwerken te analyseren.

Laboratoriummethoden omvatten enzymatische en immunoassay-technieken, spectrofotometrie, chromatografie (HPLC/LC-MS), en massaspectrometrie voor uitgebreide analyses. Pre-analytische factoren zoals bemonstering (plasma vs serum), anticoagulantia (heparine, K2-EDTA, citrate), koude opslag en tijd tot analyse beïnvloeden resultaten. Kwaliteitsborging en standardisatie zijn essentieel voor vergelijkbare en betrouwbare plasmabiochemische metingen.