Peesproblematiek

Peesproblematiek is een informele term die in dit artikel wordt gebruikt om aandoeningen van het urinestelsel te beschrijven, oftewel problemen met urineren en de blaassfunctie. Het begrip is geen vaste medisch jargonterm, maar wordt soms gebruikt om een breed scala aan klachten en aandoeningen onder één paraplu te brengen. In de reguliere klinische praktijk spreekt men vaker van urinewegproblematiek of urologische aandoeningen.

Veel voorkomende aandoeningen vallen onder peesproblematiek. Voorbeelden zijn urineweginfecties, overactieve blaas met frequent urineverlies, ursineincontinentie of aandrangincontinentie, nocturie (nachtelijk moeten plassen), en obstructie zoals vergrote prostaat bij mannen (benigne prostaathyperplasie). Ook neurogene blaasstoornissen na zenuwletsel, blaasontsteking, stenen in de urinewegen en kankers van nieren, urineblaas of urineleider horen tot dit domein. De aandoeningen verschillen in oorzaak, verloop en ernst, en kunnen samen voorkomen.

Symptomen variëren, maar kunnen vaak urinering samenbrengen: branderig of pijnlijk plassen, vaak of plotseling aandrang, ongewild urineverlies, moeilijk of zwak urinestream, pijn in de onderbuik of rug en nachtelijk urineren. Diagnostiek bestaat uit medische geschiedenis, lichamelijk onderzoek, urineonderzoek, bloedtesten, beeldvorming (zoals echografie of CT) en soms urodynamisch onderzoek of cystoscopie om de functie van blaas en urinewegen te beoordelen.

Behandeling is afhankelijk van de diagnose en kan bestaan uit medicatie (bijvoorbeeld middelen tegen overactiviteit van de blaas of alfal-blockers bij BPH), antibiotica bij infecties, gedragstherapie, en invasieve procedures of chirurgie bij obstructies of anatomische afwijkingen. Preventie richt zich op voldoende vochtinname, beperkt gebruik van stimulerende middelen, en behandeling van onderliggende aandoeningen. Prognose varieert per aandoening, maar tijdige diagnose verbetert uitkomsten.