Laagspanningsnetten

Laagspanningsnetten zijn het deel van het elektriciteitsnet dat eindgebruikers van elektriciteit voorziet. In Europese praktijken ligt de laagspanningsinfrastructuur meestal onder cirka 1 kV wisselspanning. Voor woningen en kleine bedrijven geldt in de praktijk vaak 230 V enkelvoudig phase (enkelfasig) en 400 V driefasig, terwijl de netspanning bij grote afnemers en installaties hoger kan zijn binnen de LV-range. Laagspanningsnetten vormen de laatste schakel tussen het transformatorstation en de eindgebruiker.

Belangrijke onderdelen van laagspanningsnetten zijn onder meer kabel- en geleidingsnetten, distributie- en verdeelstations, transformatoren die MV-spanning naar LV brengen, en verdeelkasten bij aansluitpunten. Netwerken hebben doorgaans een radiale topologie, waarin vanuit één punt vertakkingen naar afnemers lopen, al zijn ook ring- en meshvarianten bekend om de betrouwbaarheid te vergroten. Aansluitpunten en bekabeling zijn aangewezen op veiligheid, capaciteit en beperkt verlies.

Laagspanningsnetten worden beheerd en beveiligd met onder meer beveiligingsautomaten (stroomonderbrekers), zekeringen en beschermings- en aardingssystemen. Het onderhoud, de naleving van regelgeving en de aansluiting van eindgebruikers vallen onder de verantwoordelijkheid van distributed system operators (DSO’s) of gelijkwaardige netbeheerders. Daarnaast spelen normen en standaarden uit de Europese en nationale regelgeving een rol bij ontwerp, installatie en inspectie.

Ontwikkelingen in laagspanningsnetten richten zich op modernisering en flexibiliteit, onder meer door integratie van decentrale opwekking (zoals zonnepanelen), energiediensten en slimme metering. Doel is verbetering van betrouwbaarheid, efficiëntie en aansluiting op grotere systemen, terwijl veiligheid en gebruikerseenvoud blijven gewaarborgd.