IPv6adressering

IPv6adressering is het systeem voor het toewijzen en gebruiken van IPv6-adressen, de opvolger van IPv4. IPv6 biedt een 128-bit adresruimte, waardoor vrijwel elk apparaat een uniek adres kan krijgen. Een IPv6-adres wordt in hextetjes geschreven en bestaat uit acht groepen van vier cijfers, gescheiden door dubbele punten. Zogenaamde samengevoegde notaties met :: zijn toegestaan om lange reeksen nullen te verkorten, maar mogen slechts eenmaal per adres voorkomen.

Er worden verschillende soorten adressen onderscheiden. Unicast-adressen identificeren een enkel interface, multicast-adressen leveren datadres naar meerdere interfaces en anycast-adressen verwijzen naar de dichtstbijzijnde van meerdere mogelijke ontvangers. Belangrijke subtypes zijn link-local adressen (fe80::/10), die alleen op een lokale netwerklink werken, en global unicast adressen (2000::/3) die routable adressen op internet vormen. Unique Local Addresses (ULA) hebben het bereik fc00::/7 en dienen voor privégebruik. Multicast-adressen starten met ff.

De adressering wordt doorgaans toegepast via SLAAC (stateless autoconfiguration), waarbij apparaten zelf een adres genereren na ontvangst van routeradvertenties. DHCPv6 kan optioneel gebruikt worden voor stateful toewijzing. Een veelgebruikt uitgangspunt is een /64-prefix; de eerste 64 bits bepalen het netwerk en de laatste 64 bits het apparaat. De interface-identificatie kan via EUI-64 op basis van het hardwareadres worden gegenereerd of via privacy-extensions die tijdelijk willekeurige identifiers maken.

NAT vindt in IPv6 doorgaans geen rol; adressen kunnen direct op het openbare netwerk gebruikt worden. Transition- en vertaatoepassingen zoals NAT64 bestaan, maar zijn niet deel van de standaard IPv6-adressering. Security-implicaties worden verder ondersteund door protocollen zoals IPsec en beveiligingsverbeteringen in neighborn discovery.