Hartfunctie

Hartfunctie is het vermogen van het hart om bloed te pompen door de vasculaire circulatie, zodat organen en weefsels voldoende zuurstof en nutriënten ontvangen. De hartfunctie wordt bepaald door drie kerncomponenten: hartslag (aantal slagen per minuut), slagvolume (hoeveel bloed bij elke slag wordt uitgepompt) en cardiac output of hartminuutvolume (liter bloed per minuut). De hartminuutvolume wordt doorgaans benaderd als de product van hartslag en slagvolume.

De regulatie van hartfunctie is zowel intrinsic als extrinsic. De elektrische impulsen die de hartslag bepalen ontstaan in de SA-geleidingsknop en bewegen via het geleidingsstelsel om de kamers te laten samentrekken. Het autonome zenuwstelsel reguleert de hartfunctie: sympathisch activatie versnelt de hartslag en verhoogt de contractiekracht, terwijl parasympathische activiteit de hartslag verlaagt.

Belangrijke meet- en beeldvormen zijn onder meer elektrocardiografie (ECG) voor elektrische activiteit, echocardiografie voor structurele en functionele beoordeling, en magnetische resonantie beeldvorming (MRI) of CT voor gedetailleerde anatomie en ventrikelfuncties. Slagvolume, ejectiefractie en hartminuutvolume zijn kernwaarden. Bloedtesten zoals BNP/NT-proBNP kunnen aanwijzingen geven voor hartfalen.

Aandoeningen die de hartfunctie kunnen beïnvloeden omvatten hartfalen (systolisch of diastolisch), ischemisch hartlijden, cardiomyopathieën, kleplijtage en ritmestoornissen. Verminderde hartfunctie leidt vaak tot verminderde bloedtoevoer naar weefsels, kortademigheid, moeheid en oedeem. Behandeling richt zich op het verbeteren van preload, afterload en contractiliteit, het behandelen van onderliggende oorzaken en leefstijlaanpassingen.

Conclusie: Hartfunctie is een dynamisch en veelomvattend begrip in de fysiologie en klinische geneeskunde, essentieel voor het begrijpen van bloedcirculatie, ziekten en inspanningstolerantie.