elektrocardiografie

Elektrokardiografie, vaak afgekort als ECG of EKG, is een niet invasieve methode om de elektrische activiteit van het hart te registreren. Het doel is het meten van hartslag, ritme en elektrische doorstroom door het hart, zodat afwijkingen in de hartfunctie kunnen worden opgespoord en gevolgd.

Bij de meting worden elektroden op de huid geplaatst, meestal op borst, armen en benen. De signalen worden versterkt en omgezet in een grafische weergave. Een standaard 12-lead ECG levert twaalf opnamen die verschillende hoeken van elektrische activiteit vastleggen. De hoofdcomponenten, zoals de P-golf, het QRS-complex en de T-golf, helpen bij het beoordelen van ritmestoornissen, geleidingsproblemen en mogelijke schade door een hartinfarct. Het resultaat geeft ook de hartfrequentie en regelmaat weer.

Toepassingen zijn onder meer diagnose bij pijn op de borst, duizeligheid of syncope, en het monitoren van patiënten in het ziekenhuis. Het wordt ook gebruikt bij preoperatieve risico‑evaluatie, en bij ambulante monitoring met Holter- of inspanningstests om ischemie en andere aandoeningen op te sporen.

Interpretatie vereist getraind personeel en kan worden bemoeilijkt door artefacten zoals beweging of huidirritatie. Een ECG kan niet alle structurele hartaandoeningen aantonen en wordt vaak aangevuld met beeldvorming of laboratoriumonderzoek.

Historisch is de elektrokardiografie gebaseerd op werk van Willem Einthoven, die in de vroege twintigste eeuw de eerste klinische ECG ontwikkelde met de string-galvanometer; hij ontving hiervoor in 1924 de Nobelprijs.