Diabetesmedicatie

Diabetesmedicatie verwijst naar medicijnen die diabetes mellitus behandelen. De behandeling vermindert hyperglykemie en helpt complicaties voorkomen. Bij type 1 diabetes is insuline vrijwel altijd noodzakelijk, terwijl bij type 2 medicijnen vaak aanvankelijk gericht zijn op verbetering van insulinegevoeligheid en daarna aanvullingen. Medicijnen worden meestal gecombineerd met leefstijl, zoals dieet en beweging.

Insuline is essentieel bij type 1 en vaak nodig bij type 2 wanneer andere middelen onvoldoende werken. Er bestaan snelle, kortwerkende en langwerkende insuline, soms in combinatie. Toediening gebeurt meestal via injecties. Belangrijkste risico is hypoglykemie; andere bijwerkingen zijn gewichtstoename en lipodystrofie. Correct doseren en bewaren is cruciaal.

Bij type 2 komen naast insuline meerdere groepen medicijnen in aanmerking. Metformine is vaak eerste keus. Andere opties zijn sulfonylureën, DPP-4-remmers, SGLT2-remmers, GLP-1-receptoragonisten en thiazolidinedionen. Sommige middelen zijn injecteerbaar; veel middelen zijn oraal. Ze hebben uiteenlopende werkingen, zoals meer insulineafgifte, lagere leverglucoseproductie en meer glucoseuitscheiding via de urine.

Doel en monitoring: behandeling wordt individueel aangepast op leeftijd, comorbiditeiten en risico op hypoglykemie. HbA1c-doel ligt vaak rond <7%, maar kan hoger of lager zijn afhankelijk van individuele omstandigheden. Monitoring omvat regelmatige bloedglucosemetingen, HbA1c elke 3–6 maanden en evaluatie van nierfunctie en leverfunctie afhankelijk van gebruikte middelen.

Veiligheid en praktijk: medicijnen kunnen hypoglykemie veroorzaken, vooral insuline en sulfonylureën. Bijwerkingen verschillen per middel: GI-klachten bij metformine en GLP-1-receptoragonisten, urineweginfecties bij SGLT2-remmers, en gewichtstoename bij sommige middelen. De keuze houdt rekening met comorbiditeiten, nierfunctie, kosten en beschikbaarheid. Medicatie dient altijd onder medisch toezicht te worden aangepast.