Antiplättetische

Antiplättetische geneesmiddelen zijn medicijnen die de aggregatie van bloedplaatjes remmen om arteriële trombose te voorkomen. Ze zijn gericht op het voorkomen van stolselvorming in slagaders bij aandoeningen zoals coronair lijden en beroertes, en onderscheiden zich van anticoagulantia die optreden in de stollingscascade in het bloed.

De belangrijkste werkingsmechanismen zijn onder meer: aspirine (acetylsalicylzuur) dat COX-1 remt in bloedplaatjes waardoor de aanmaak van tromboxaan A2 afneemt; P2Y12-receptorantagonisten zoals clopidogrel, prasugrel en ticagrelor die ADP-gemedieerde plaatjesactivatie blokkeren; GP IIb/IIIa-remmers zoals abciximab, eptifibatide en tirofiban die de uiteindelijke kruisbinding van plaatjes verhinderen; en middelen zoals dipyridamol en cilostazol die de plaatjesactiviteit via stijging van cAMP remmen. Daarnaast zijn er nog andere typen die in specifieke situaties worden toegepast.

Indicaties omvatten preventie van arteriële trombose bij ischemische hartziekten, het behandelen van acute coronair syndromen, en post-PCI-terughoudend gebruik, evenals secundaire preventie na beroerte of TIAs en behandeling van perifere arteriële aandoeningen. Behandelingsregimes variëren van monotherapie tot duale antiplatelet therapy (DAPT), bijvoorbeeld aspirine plus een P2Y12-remmer, vaak met beperkte duur na een ACS of PCI. In sommige gevallen kan triple therapy worden overwogen bij aanwezigheid van aanvullende indicaties zoals atriumfibrillatie, maar dit verhoogt het bloedingsrisico.

Bijwerkingen bestaan vooral uit bloedingsrisico, waaronder gastro-intestinale bloedingen en intracraniële bloedingen; andere mogelijke bijwerkingen zijn huidbloedingen en zeldzame trombocytopenie. Contra-indicaties zijn actieve ernstige bloedingen, een voorgeschiedenis van intracerebrale bloeding en bepaalde aandoeningen die het bloedingsrisico verhogen. Geneesmiddeleninteracties met NSAID’s, anticoagulantia en sommige SSRI’s kunnen het risico op bloedingen verhogen.