werkloosheidsregelingen

Werkloosheidsregelingen is een verzamelnaam voor overheidsmaatregelen en -programma’s die mensen ondersteunen bij werkloosheid of een toenemend risico daarop. Ze combineren inkomensondersteuning tijdens de zoektocht naar werk met actieve maatregelen die inzet op behoud of verbetering van inzetbaarheid en een snellere terugkeer naar werk.

In veel systemen bestaan verschillende componenten. Een doorgaande inkomensvoorziening bij werkloosheid die een deel van het verlies aan inkomen compenseert, actief arbeidsmarktbeleid zoals bijscholing, plaatsing en begeleiding, en soms subsidies voor werkgevers die werkloze werknemers in dienst nemen. Daarnaast kunnen er aanvullende of overgangsregelingen zijn voor mensen met langdurige werkloosheid. De financiering gebeurt doorgaans via loon- of werknemersverzekeringen, en soms via algemene belastingen; de uitvoering ligt meestal bij overheidsinstanties of sociaaldiensten.

Toegang tot werkloosheidsregelingen hangt meestal af van factoren zoals vorige werkverhouding of bijdragecapaciteit, de beschikbaarheid om te werken, en inschrijving als werkzoekende. Ontvangers moeten doorgaans actief naar werk zoeken, inkomsten melden en deelnemen aan re-integratieactiviteiten. De hoogte en duur van de uitkering zijn vaak begrensd en onderhevig aan voorwaarden, zoals bijwerking van kansen op arbeid.

De exacte vorm en uitvoering verschillen per land, maar het doel is algemeen hetzelfde: inkomensbescherming bieden tijdens periodes van arbeidsloosheid, armoede voorkomen, vaardigheden behouden en de arbeidsparticipatie herstellen. In Nederland maken werkloosheidsregelingen bijvoorbeeld onderdeel uit van de Werkloosheidswet (WW) en worden ze uitgevoerd door het UWV, met eisen aan recente werkgeschiedenis en actieve re-integratie.