weefselverlies

Weefselverlies is het verlies of ontbreken van weefsel in een beperkt gebied van het lichaam, meestal gepaard met een open wond. Het kan oppervlakkig zijn met verlies van opperhuid tot dieper liggend weefsel zoals dermis, onderhuids vet, spieren of bot. Oorzaken zijn accidentele verwondingen, brandwonden, drukplaatsen, ischemie door vaataandoeningen, infectie, stralingsschade, of verwijdering van weefsel door chirurgie. Mogelijke complicaties zijn necrose van omliggend weefsel en infectie.

Pathofysiologie: bij beschadiging raakt het weefsel verloren of sterft af. Het genezingsproces kan plaatsvinden door primaire genezing, waarbij de wondranden elkaar raken, of door secundaire genezing, waarbij de wondranden niet direct kunnen sluiten en het bed vult met granulatieweefsel en epithelisatie. Diep weefselverlies verhoogt de kans op littekenvorming en functionele beperking.

Diagnostiek: klinisch beeld en meting van de wondgrootte en -diepte; beoordeling van het wondbed (schone granulatieweefsel versus necrose of slough/eschar); beeldvorming indien nodig om betrokken dieper liggend structuren vast te stellen; laboratoriumonderzoek bij vermoeden van infectie.

Behandeling: afhankelijk van oorzaak en diepte. Belangrijke onderdelen zijn tijdige debridement van necrotisch of geïnfecteerd weefsel, wondzorg met geschikte dressings, controle van infectie, en het optimaliseren van de wondomgeving. Bij diep of veel weefselverlies kunnen reconstructieve opties nodig zijn, zoals huidtransplantatie of lokoregionale of vrije flapchirurgie. Revascularisatie en behandeling van onderliggende aandoeningen (diabetes, vasculaire problemen) kunnen genezing bevorderen. Preventie richt zich op drukontlasting, goede voeding, controle van onderliggende ziekten en goede wondzorg.