vochtconcentraties

Vochtconcentratie is de hoeveelheid water die aanwezig is in een stof, materiaal of systeem. In veel toepassingen wordt vochtconcentratie uitgedrukt als een percentage van het gewicht (vochtgehalte, vochtmassa als % w/w) of als hoeveelheid water per volume in gasvorm (bijv. g/m3 in de lucht). De term wordt in verschillende vakgebieden gebruikt, waaronder bouwmaterialen, voeding, farmacie en klimatologie.

In de lucht wordt vochtconcentratie vaak beschreven als relatieve luchtvochtigheid (RH) of als absolute vochtigheid, mengeniveau of mixingsratio. Relatieve vochtigheid geeft aan welk aandeel van de maximale wateropname bij een bepaalde temperatuur aanwezig is, terwijl absolute vochtigheid de feitelijke waterdampdruk of het vochtgehalte per volume aangeeft. Deze eigenschappen bepalen condensatie, comfort en corrosie.

In vaste stoffen en materialen verwijst vochtconcentratie meestal naar het vochtgehalte van het materiaal. Het vochtgehalte beïnvloed mechanische eigenschappen, dimensionaliteit, treksterkte en microbiële groei. Het wordt geregeld in termen van gravimetrisch vochtgehalte (% w/w) of volumetrisch vochtgehalte in bouwmaterialen en bodems. Bij voedingsmiddelen en farmaceutische producten speelt ook het evenwichtige vochtgehalte met de omgeving (equilibrium moisture content) een cruciale rol, omdat het de houdbaarheid en kwaliteit bepaalt.

Metingen vinden plaats met verschillende methoden: gravimetrie (loss on drying), Karl Fischer-titratie voor nauwkeurige wateraantallen, bestrekende moisturemeters en spectroscopische technieken. Het kiezen van een methode hangt af van de matrix, gewenste nauwkeurigheid en relevante normen. Vochtconcentratie is een sleutelparameter in kwaliteitscontrole, opslag en verwerking van veel materialen.