treksterkte

Treksterkte is een materiaaleigenschap die de maximale trekbelasting aangeeft die een materiaal kan weerstaan voordat het faalt. Het wordt meestal uitgedrukt in megapascals (MPa) of N/mm² en geeft de weerstand tegen spanning in trek aan. In veel gevallen spreekt men ook van de ultieme treksterkte (UTS), die het hoogste engineering-stresspunt op de trekspannings-curve is.

Het wordt bepaald met een trekproef. Een proefstuk in de vorm van een dogbone wordt versnel uitgerekt terwijl de opgebrachte belasting en de door de doorsnede vervorming worden gemeten. De engineering treksterkte σ wordt berekend als F/A0, waarbij F de maximale belasting is en A0 de oorspronkelijke dwarsdoorsnede. Bij ductiele materialen volgt meestal plastische vervorming bij de yield strength; de UTS ligt hoger.

Treksterkte verschilt sterk per materiaal. Metaallegeringen zoals staal hebben treksterktes die variëren van honderden MPa tot meer dan 1000 MPa, afhankelijk van legering en warmtebehandeling. Aluminiumlegeringen hebben typisch 100–500 MPa. Polymeren variëren sterk, vaak van tientallen tot honderden MPa. Beton heeft een lagere treksterkte (meestal enkele MPa) vergeleken met zijn hoge druksterkte. Ceramische materialen kunnen hoge treksterktes hebben maar zijn doorgaans bros en fragiel, waardoor scheurvorming een belangrijke overweging is.

Factoren die de gemeten treksterkte beïnvloeden zijn temperatuur, belasting­snelheid, proefstuk geometrie, oriëntatie bij anisotrope materialen en de aanwezigheid van defecten of vocht.

Treksterkte is een kernparameter in ontwerp en materiaalkeuze, samen met eigenschappen als rek, ductiliteit en taaiheid.