verbreking

Verbreking is een zelfstandig naamwoord uit het Nederlands (en ook Afrikaans) dat verwijst naar twee hoofdbetekenissen: het fysiek breken van een voorwerp en het overtreden of schenden van regels, afspraken, contracten of wetten. In juridische en formele contexten wordt verbreking vooral gebruikt om een schending of overtreding aan te duiden.

Etymologie en vorming: verbreking is afgeleid van het werkwoord breken, met het voorvoegsel ver- dat vaak een beweging of verandering aanduidt. Het achtervoegsel -ing geeft het werkwoord terug in een zelfstandig naamwoord. In die zin is verbreking een formele variant van breuk of schending, afhankelijk van de zinscontext.

Gebruik en context: in juridische teksten beschrijft verbreking doorgaans een aantoonbare overtreding of schending, bijvoorbeeld verbreking van een overeenkomst, verbreking van de wet of verbreking van een belofte. In alledaardige taal wordt vaker gesproken van “breuk” of “schending”; verbreking heeft dan een meer formeel of technisch karakter. Ook kan verbreking in een objectieve zin verwijzen naar het fysieke breken van een voorwerp, maar dit gebruik is minder gangbaar dan de abstracte betekenis.

Synoniemen en gerelateerde begrippen: mogelijke synoniemen zijn breuk, schending, inbreuk of overtreding, afhankelijk van de context. In Afrikaans wordt verbreking vergelijkbaar gebruikt voor breach of contract of overtreding, hoewel ook hier vaker andere termen kunnen voorkomen.

Zie ook: breuk, schending, inbreuk, overtreding. Verbreking is doorgaans een formeler woord en komt vaker voor in officiële teksten dan in informeel taalgebruik.