trycatchblokker

Een trycatchblokker, of in bekendere termen een try-catch blok, is een programmeerconstructie voor foutafhandeling. Het maakt het mogelijk om afwijkingen of uitzonderingen die tijdens de uitvoering voorkomen op een gecontroleerde manier af te handelen, zonder de normale programmastructuur te onderbreken.

Een typische trycatchblokker bestaat uit drie delen. Het try-gedeelte bevat code die mogelijk een fout kan opleveren. Het catch-gedeelte vangt specifieke typen fouten op en definieert hoe daarmee omgegaan wordt. Sommige talen bevatten ook een finally-gedeelte, dat uitvoert ongeacht of er een fout is opgetreden, vaak voor het vrijgeven van bronnen of het uitvoeren van opruimtaken. Veel talen ondersteunen daarnaast het herroepen of propageren van uitzonderingen, bijvoorbeeld door een fout door te geven aan hogerliggende code.

De exacte syntax en semantics verschillen per programmeertaal, maar het basisprincipe blijft consistent: foutgevoelige operaties worden geprobeerd binnen het try-blok, en foutafhandeling vindt plaats in de bijhorende catch-blokken. In talen zoals Java, C# en JavaScript bestaan expliciete catch-blokken, terwijl Python een vergelijkbare structuur biedt met try-except en optioneel try-finally-blocks.

Voordelen van trycatchblokkers zijn onder meer het voorkomen van onvoorspelbare crashes, het scheiden van normale-logica van foutafhandeling en de mogelijkheid om resources zorgvuldig af te sluiten. Nadelen kunnen bestaan uit overmatig gebruik, compressie van logische helderheid, en het risico van het aantrekken van bredere foutafhandelingslogica dan noodzakelijk. Best practices richten zich op het vangen van specifieke fouttypen, het houden van try-blokken klein en expliciet, en het vermijden van het verbergen van fouten.

Zie ook: exception handling, error handling, resource management.