tegenpartijenrisico

Tegenpartijenrisico is het risico dat een partij waarmee een financiële transactie is aangegaan niet in staat is om aan haar verplichtingen te voldoen. Het begrip omvat zowel het kredietrisico van de tegenpartij als aanvullende risico’s die kunnen ontstaan bij de uitvoering van de transactie, zoals settlement risk en risico’s met betrekking tot onderpand. Het is vooral relevant bij krediet-, derivaten-, securities-lending en repo-transacties, maar kan in verschillende markten voorkomen.

De belangrijkste componenten van tegenpartijenrisico zijn onder andere de kans op wanbetaling van de tegenpartij (kans op wanbetaling of PD), de blootstelling aan het moment van wanbetaling (exposure at default of EAD) en het verlies bij wanbetaling (loss given default of LGD). Ook wordt vaak onderscheid gemaakt tussen huidige blootstelling (current exposure) en potentiële toekomstige blootstelling (potential future exposure of PFE). Daarnaast kan settlement risk optreden: het risico dat een betaling of levering niet gelijktijdig plaatsvindt, waardoor een partij in de huidig of toekomstige marktomstandigheden verlies lijdt. Bij onderpandrisico speelt mee of het onderpand voldoende en daadwerkelijk realiseerbaar is.

Risicobeheersing en mitigatie van tegenpartijenrisico omvatten onder meer kredietbeoordelingen en limieten per tegenpartij, gebruik van onderpand en margining, en nettingovereenkomsten zoals ISDA CSA. Het gebruik van centrale tegenpartijen (CCP’s) en bijdragen aan een default fund zijn belangrijke maatregelen om tegenpartijenrisico te verkleinen. Ook sluit men vaak aan bij internationale normen en getoetst toezicht.

Regulering en praktijk zijn sterk gericht op Basel-kaders (kredietrisico en tegenpartijrisico) en de bewustwording van blootstelling in OTC-derivaten, inclusief methoden zoals SA-CCR voor de berekening van tegenpartijrisicoblootstelling en de kapitale vereisten die volgen uit Basel III.