reinfectie

Reinfectie is een infectie die optreedt nadat iemand eerder is hersteld van een infectie met hetzelfde pathogeen of met een nauw verwante stam. Bij reinfectie is er vaak sprake van een nieuw blootstellingsmoment en een opnieuw ontstane ziekte, ook als de eerste infectie al voorbij was en er nog antibodies aanwezig kunnen zijn.

Het begrip reinfectie verschilt van relaps of terugkeer van symptomen door restinfectie of latentie. Een reinfectie vereist doorgaans bewijs van een nieuwe infectie met hetzelfde of een verwant pathogeen na een periode van afwezigheid van symptomen en vaak na een hernieuwde blootstelling, terwijl een relapse voortkomt uit terugkeer van de oorspronkelijke infectie zonder duidelijke nieuwe blootstelling.

Mogelijke oorzaken zijn onder meer afgenomen of geen detecteerbare immuniteit, opwekking van een andere stam of varianta van het pathogeen die door de afweer heen glipt, of hernieuwde blootstelling in een risicovolle setting. Pathogenen kunnen antigenische veranderingen doormaken waardoor vroegere afweer minder effectief is. Ook mensen met een verlaagde immuniteit zijn gevoeliger voor reinfectie.

Voorbeelden zijn onder meer reinfectie met SARS-CoV-2, waarbij mensen met verschillende varianten na elkaar ziek kunnen worden; influenza, dat door voortdurende veranderingen in virussenuggesties regelmatig opnieuw kan infecteren; en dengue of malaria, waarbij herhaalde blootstelling aan verschillende stammen of typen reinfecties kan veroorzaken. Tuberculose kan ook hervallen of opnieuw geïnfecteerd raken na succesvolle behandeling.

Diagnose gebeurt vaak door klinische terugkeer van ziekte met epidemiologische aanwijzingen; chemische of moleculaire testen en vooral genomische vergelijking van het pathogeen kunnen aantonen of het om een andere stam dan de oorspronkelijke infectie gaat. Behandeling en preventie volgen de ziektepecifieke richtlijnen, inclusief herhaalbare vaccinaties of boosters waar beschikbaar en maatregelen om her blootstelling te voorkomen.