recidiefgevaar

Recidiefgevaar is de kans dat een persoon na een eerdere strafveroordeling opnieuw een strafbaar feit pleegt. In de justitiële context wordt dit begrip gebruikt om de waarschijnlijkheid van herhaling te beoordelen en om beslissingen over toezicht, behandeling en detentie te onderbouwen. Het begrip is probabilistisch: het geeft een mate van waarschijnlijkheid aan, geen zekerheid, en kan in de loop van de tijd veranderen.

Factoren die het recidiefgevaar beïnvloeden, zijn onder meer de criminele voorgeschiedenis, leeftijd bij de eerste veroordeling, geslacht, sociaal-economische omstandigheden, en de aard van het delict. Daarnaast spelen middelen- en alcoholgebruik, mentale gezondheid, aanwezigheid van ondersteunende netwerken en motivatie voor rehabilitatie een rol. Omgevingsfactoren zoals huisvesting, werk en onderwijs kunnen de kans op herhaling vergroten of verkleinen.

Beoordeling van recidiefgevaar gebeurt meestal via een combinatie van dossieronderzoek, interviews en, indien relevant, klinische evaluaties. Er worden gestructureerde risicobeoordelingstools gebruikt die meerdere factoren samenbrengen om het individu in een lage, middelhoge of hoge risicocategorie onder te brengen. Het gestelde tijdsbestek kan variëren, maar vaak gaat het om korte- tot middellange termijn (bijv. komende 1-2 jaar).

Toepassing van de beoordelingen heeft praktische implicaties: het bepaalt de intensiteit van toezicht en begeleiding, de behoefte aan behandeling (bijvoorbeeld verslavingszorg, cognitieve gedragstherapie) en beslissingen over detentie of re-integratie. Kritiek en beperkingen betreffen onzekerheden in voorspellingen, biases in hulpmiddelen, en zorgen over privacy en stigmatisering van bepaalde bevolkingsgroepen.